Po zamknięciu
pierwszej pary skrzydeł poliptyku możemy oglądać osiem malowanych scen
pasyjnych umieszczonych po 4 w każdym rzędzie:
1. Modlitwa w Ogrójcu,
2. Pojmanie,
3. Chrystus przed Annaszem,
4. Chrystus przed Kajfaszem,
5. Biczowanie,
6. Cierniem Koronowanie,
7. Ecce Homo,
8. Umywanie rąk przez Piłata.
Po zamknięciu drugiej pary skrzydeł ukazują się cztery ostatnie sceny z Pasji:
9. Niesienie Krzyża,
10. Ukrzyżowanie,
11. Opłakiwanie,
12. Złożenie do grobu.
Większość z namalowanych scen wzorowana była na grafikach Marcina
Schongauera. Ten cykl obrazów Męki Chrystusa przemawia do nas w
sposób wyjątkowy. Ukazuje średniowieczny model świata, wyrażony
poprzez zobrazowanie ciała ludzkiego. Ciało ludzkie łączy się z
tajemnicą wszechświata, ale też wyraża wnętrze, emocje oraz charakter
jego posiadacza, bowiem cielesność to ukonkretniony duch i właśnie
ciało staje się jedną z "konstrukcji", za pomocą której
obrazowano grzech, zło i wykluczenie. Niedoskonałość fizyczna, cielesne
odchylenie od normy wiązano z oznakami grzechu, niegodziwością i
bezbożnością. Czyste i doskonałe ciało kojarzono z czystym i doskonałym
charakterem, natomiast grzech i niedoskonałość fizyczna stanowiły
spójną całość. Choroba fizyczna i łącząca się z nią często
brzydota dotykały grzesznika, złoczyńcę. Takie powiązania znalazły
swoje odzwierciedlenie w sztuce, szczególnie zaś w scenach
pasyjnych, w których oprawcy Chrystusa noszą piętno turpizmu,
okaleczenia i różnorodnych schorzeń. Dotykają ich choroby
dermatologiczne i weneryczne, a także zaburzenia wzrostu. Wykluczająca
deformacja cielesna oprawców Chrystusa dotyczyła często całej
sylwetki (wyjątkowo silnie akcentowano garb, rany na nogach,
karłowatość, gigantyzm), jednak częściej grzeszne znamiona
chorób koncentrowano głównie na twarzy bądź głowie. Głowa
i twarz zamieniają się w skupisko ohydy, stają się wstydliwą częścią
ciała.
Wpatrując się w sceny pasyjne ołtarza odkrywamy cały realizm świata, w
którym jest miejsce na chorobę, deformację, grzech, ale też jest
miejsce na piękno, doskonałość i porządek reprezentowane przez figurę
Chrystusa. Przed nami otwiera się przestrzeń świata, gdzie spotykamy
zarówno grzeszników, jak i pięknych, dobrych, pojednanych
z Bogiem, naśladujących Chrystusa.
